3D-project werpt vruchten af

Kennedy komt uit Zuid-Soedan. Een conflict in zijn geboorteland verplichtte hem om samen met zijn familie naar Oeganda te vluchten. Sinds 2020 wordt hij opgevolgd door het team van Handicap International dat in de vluchtelingendorpen aan het werk zijn. Dankzij een grote portie doorzettingsvermogen zette de jongen onlangs letterlijk en figuurlijk een eerste grote stap: zijn eerste stap zonder looprek.

Kennedy zelf herinnert zich niets van de vlucht uit Zuid-Soedan. Hij was dan ook slechts negen maanden toen ze wegtrokken. Eenmaal aangekomen in Oeganda settelden ze zich in Rhino, een vluchtelingendorp in het district Arua in het noordwesten van het land. Kennedy woont er met zijn moeder en twee andere kinderen.

Kennedy had voordien nooit enige vorm van kinesitherpeutische zorg gekregen. Hoewel hij relatief gemakkelijk kan eten, drinken en horen, kan hij niet praten of stappen. Bovendien is het vasthouden van fijne voorwerpen enorm moeilijk.

"Het was echt moeilijk voor mij", vertelt Esther Ariye, Kennedy's moeder. Gedurende vier jaar moest ik Kennedy altijd op mijn rug dragen. Hij kon niet zelfstandig rechtstaan, zelfs kruipen lukte niet."

In februari 2020 werd de situatie van Kennedy door vrijwilligers van de gemeenschap doorgegeven aan het team van Handicap International. Na een evaluatie werd de jongen ingeschreven in het '3D Petra'-project. Een revolutionair project dat gebruik maakt van 3D-printers om orthesen en prothesen op maat te maken. Kennedy kreeg zo al snel twee zogenaamde dynamische bilaterale protheses. Dat zijn hulpmiddelen uit kunststof die rond zijn voeten en enkels worden gebonden, aan beide zijden van zijn benen steun bieden en flexibel meebuigen met de enkel.

Zelfstandig rechtstaan

Eén jaar later en vele sessies met zijn vaste kinesitherapeut Paul Lokiru van Handicap International verder, kan Kennedy voor de eerste keer zelfstandig rechtstaan. Met de hulp van een looprek kan hij zich verplaatsen en al wat spelen met andere kinderen. Voor een goede opvolging van de jongen leert Paul Kennedy's moeder enkele revalidatieoefeningen aan.

"Door deze kennis over te dragen aan de familie, zorgen we voor een opvolging van de zorg, zelfs tijdens onze afwezigheid. Onze interventiezone is uitgestrekt en hierdoor kunnen we niet dikwijls langskomen. Dit is echt belangrijk. Kennedy is het beste voorbeeld hiervan. Toen ik na enkele maanden opnieuw langskwam, zag ik hoe hij al zelf kon stappen, zonder looprek." - Paul Lokiru.

Vandaag kan Kennedy zelfstandig stappen, zonder hulp, en dat is een grote overwinning voor de kleine jongen. Hij kan zich met gebaren beter uitdrukken, waardoor communiceren met zijn familie en vrienden gemakkelijker werd.

"Voorheen kon Kennedy niets in zijn handen houden. Nu kan hij gemakkelijk zelf eten, rechtstaan, rondstappen en met andere kinderen spelen. Dat maakt me zo gelukkig! Vroeger zat ik dagen en nachten op mijn nagels te bijten van bezorgdheid, maar nu weet ik dat al mijn kinderen zich goed voelen," lacht Esther.

Geen eindpunt

Kennedy heeft enorme vooruitgang geboekt, maar voor zijn moeder en hijzelf is dit geen eindpunt. Hij moet nu werken aan zijn evenwicht en trainen om steeds sneller te kunnen stappen. Naarmate hij groeit, moeten zijn orthesen telkens worden vervangen om ervoor te zorgen dat ze aangepast blijven aan zijn lichaam. Hij zal ook naar school moeten gaan om te kunnen leren.

 

"Ik zou graag willen dat Kennedy naar een speciale school kan gaan, waar goed voor hem wordt gezorgd. Het is op dit moment echter nog te moeilijk om hem elke dag van en naar school te brengen", zegt Esther.

 

In het vluchtelingendorp waar Kennedy woont, en waar extreme armoede altijd aanwezig is, ontstaan toch telkens opnieuw momenten van hoop. Kinderen die niet eens een bal hebben om mee te voetballen, verdraaien plastic zakken rond mekaar en maken zo hun eigen bal. Ook het verhaal van Kennedy is er één van hoop: vandaag kan hij rechtstaan en stappen. Later misschien wel lopen en mee voetballen.